Dzisiejsza Liturgia

Sobota IV tygodnia Okresu Wielkanocnego

W następny szabat po kazaniu Pawła w synagodze w Antiochii Pizydyjskiej zebrało się niemal całe miasto, aby słuchać słowa Bożego.
Gdy Żydzi zobaczyli tłumy, ogarnęła ich zazdrość, i bluźniąc, sprzeciwiali się temu, co mówił Paweł.
Wtedy Paweł i Barnaba powiedzieli odważnie: «Należało głosić słowo Boże najpierw wam. Skoro jednak odrzucacie je i sami uznajecie się za niegodnych życia wiecznego, zwracamy się do pogan.
Tak bowiem nakazał nam Pan: „Ustanowiłem Cię światłością dla pogan, abyś był zbawieniem aż po krańce ziemi”».
Poganie słysząc to radowali się i wielbili słowo Pańskie, a wszyscy, przeznaczeni do życia wiecznego, uwierzyli.
Słowo Pańskie rozszerzało się na cały kraj.
Ale Żydzi podburzyli pobożne a wpływowe niewiasty i znaczniejszych obywateli, wzniecili prześladowanie Pawła i Barnaby i wyrzucili ich ze swoich granic.
A oni, strząsnąwszy na nich pył z nóg, przyszli do Ikonium.
A uczniowie byli pełni wesela i Ducha Świętego.

Śpiewajcie Panu pieśń nową,
albowiem uczynił cuda.
Zwycięstwo Mu zgotowała Jego prawica
i święte ramię Jego.

Pan okazał swoje zbawienie,
na oczach pogan objawił swoją sprawiedliwość.
Wspomniał na dobroć i na wierność swoją
dla domu Izraela.

Ujrzały wszystkie krańce ziemi
zbawienie Boga naszego.
Wołaj z radości na cześć Pana, cała ziemio,
cieszcie się, weselcie i grajcie.

Jezus powiedział do swoich uczniów: «Gdybyście Mnie poznali, znalibyście i mojego Ojca. Ale teraz już Go znacie i zobaczyliście».
Rzekł do Niego Filip: «Panie, pokaż nam Ojca, a to nam wystarczy».
Odpowiedział mu Jezus: «Filipie, tak długo jestem z wami, a jeszcze Mnie nie poznałeś? Kto Mnie zobaczył, zobaczył także i Ojca. Dlaczego więc mówisz: „Pokaż nam Ojca?”
Czy nie wierzysz, że Ja jestem w Ojcu, a Ojciec we Mnie? Słów tych, które wam mówię, nie wypowiadam od siebie. Ojciec, który trwa we Mnie, On sam dokonuje tych dzieł.
Wierzcie Mi, że Ja jestem w Ojcu, a Ojciec we Mnie. Jeżeli zaś nie — wierzcie przynajmniej ze względu na same dzieła!
Zaprawdę, zaprawdę, powiadam wam: Kto we Mnie wierzy, będzie także dokonywał tych dzieł, których Ja dokonuję, a nawet większe od tych uczyni, bo Ja idę do Ojca».
A o cokolwiek prosić będziecie w imię moje, to uczynię, aby Ojciec był otoczony chwałą w Synu.
O cokolwiek prosić mnie będziecie w imię moje, Ja to spełnię».

„Kto Mnie zobaczył, zobaczył także i Ojca” (J 7,9)

Ci, którzy widzą Boga, będą mieli udział w życiu, ponieważ blask Boga jest życiodajny. Oto powód, dla którego Ten, który jest nieuchwytny, niepojęty i niewidzialny, daje się zobaczyć, zrozumieć i pojąć ludziom: po to, by dać życie tym, którzy Go pojmują i widzą. Jeśli bowiem Jego wielkość jest niezgłębiona, to Jego dobroć jest również niewyrażalna i to dzięki niej czyni się widzialnym i daje życie tym, którzy Go widzą. Nie można żyć bez życia, a nie ma życia bez uczestnictwa w Bogu, które polega na oglądaniu Boga i cieszeniu się Jego dobrocią.
Tak więc ludzie będą widzieć Boga, aby żyć, stając się nieśmiertelnymi dzięki temu widzeniu i docierając aż do Boga. To właśnie zostało zapowiedziane w przenośni przez proroków, a mianowicie, że Bóg będzie widziany przez ludzi, którzy noszą Jego Ducha i nieustannie czekają na Jego przyjście, zgodnie z tym, co Mojżesz mówi w Księdze Powtórzonego Prawa: „Dziś widzieliśmy, że Bóg może przemówić do człowieka, a on pozostanie żywy” (por. Pwt 5,24). […]
Ten, który czyni wszystko we wszystkich, jest niewidzialny i niewyrażalny w swojej mocy i wielkości dla wszystkich istot stworzonych przez Niego; jednak w żadnym wypadku nie jest im nieznany, ponieważ wszyscy uczą się od Jego Słowa, że jest tylko jeden Bóg Ojciec, który zawiera wszystkie rzeczy i daje istnienie wszystkim rzeczom, jak mówi również Pan: „Boga nikt nigdy nie widział, Ten Jednorodzony Bóg, który jest w łonie Ojca, o Nim pouczył”. (J 1,18)


    ewangelia.org