Dzisiejsza Liturgia

Święto Świętych Apostołów Filipa i Jakuba

Przypominam, bracia, Ewangelię, którą wam głosiłem, którą przyjęliście i w której też trwacie.
Przez nią również będziecie zbawieni, jeżeli ją zachowacie tak, jak wam głosiłem. Bo inaczej na próżno byście uwierzyli.
Przekazałem wam na początku to, co przejąłem: że Chrystus umarł – zgodnie z Pismem – za nasze grzechy,
że został pogrzebany, że zmartwychwstał trzeciego dnia, zgodnie z Pismem;
i że ukazał się Kefasowi, a potem Dwunastu,
później zjawił się więcej niż pięciuset braciom równocześnie; większość z nich żyje dotąd, niektórzy zaś pomarli.
Potem ukazał się Jakubowi, później wszystkim apostołom.
W końcu, już po wszystkich, ukazał się także i mnie jako poronionemu płodowi.

Niebiosa głoszą chwałę Boga,
dzieło rąk Jego obwieszcza nieboskłon.
Dzień opowiada dniowi,
noc nocy wiadomość przekazuje.

Nie są to słowa ani nie jest to mowa,
których by dźwięku nie usłyszano.
Ich głos się rozchodzi po całej ziemi,
ich słowa aż po krańce świata.

Jezus powiedział do Tomasza: «Ja jestem drogą i prawdą, i życiem. Nikt nie przychodzi do Ojca inaczej jak tylko przeze Mnie.
Gdybyście Mnie poznali, znalibyście i mojego Ojca. Ale teraz już Go znacie i zobaczyliście».
Rzekł do Niego Filip: «Panie, pokaż nam Ojca, a to nam wystarczy».
Odpowiedział mu Jezus: «Filipie, tak długo jestem z wami, a jeszcze Mnie nie poznałeś? Kto Mnie zobaczył, zobaczył także i Ojca. Dlaczego więc mówisz: „Pokaż nam Ojca?”
Czy nie wierzysz, że Ja jestem w Ojcu, a Ojciec we Mnie? Słów tych, które wam mówię, nie wypowiadam od siebie. Ojciec, który trwa we Mnie, On sam dokonuje tych dzieł.
Wierzcie Mi, że Ja jestem w Ojcu, a Ojciec we Mnie. Jeżeli zaś nie — wierzcie przynajmniej ze względu na same dzieła!
Zaprawdę, zaprawdę, powiadam wam: Kto we Mnie wierzy, będzie także dokonywał tych dzieł, których Ja dokonuję, a nawet większe od tych uczyni, bo Ja idę do Ojca.
A o cokolwiek prosić będziecie w imię moje, to uczynię, aby Ojciec był otoczony chwałą w Synu.
O cokolwiek prosić mnie będziecie w imię moje, Ja to spełnię».

Jak Jezus uczył swoich apostołów

Wiecie, moje siostry, że konferencje służyły naszemu Panu, aby utwierdzić Jego Kościół. Od dnia, kiedy zgromadził apostołów, przemawiał do nich. Potem, kiedy miał już i apostołów, i uczniów, organizował czasami zgromadzenia. I to w czasie jednej z takich konferencji Święty Filip, którego dzisiaj wspominamy, powiedział do Pana: „Panie, mówisz nam o Ojcu, ale pokaż nam Twego Ojca”. A nasz Pan tak mu odpowiedział: „Kto Mnie zobaczył, zobaczył także i Ojca. Ojciec i ja jesteśmy jedno”.
Apostołowie przedstawiali swoje trudności w czasie tych konferencji, a nasz Pan im odpowiadał. Zajmował się rozwojem Kościoła i środkami, których Bóg użyje, aby Kościół się rozwinął. W ten sposób, moje drogie siostry, możemy powiedzieć, i jest to pewne, że sam Jezus Chrystus ustanowił konferencje i używał ich dla początku, postępu i doskonałości swojego Kościoła; a po Jego śmierci i chwalebnym wniebowstąpieniu apostołowie i kapłani nie udzielali wiernym żadnego innego pouczenia niż w formie konferencji. Nie było kazania: kiedy chrześcijanie byli zgromadzeni, rozpoczynała się konferencja


    ewangelia.org